سینمای ما و سینمای شان

اندکی بعد از دوسال دوباره به این خانه بازگشتم. چرا خانه؟ خانه محل آرامش است. حتی نیم فاصله را در این دوسال یادگرفته ام اما آرامشی به من نمی دهد پس همچنان بدون نیم فاصله ادامه می دهم.این بار اتفاقاتی در این دوسال رخ داد که بسیاری از افراد آن را به «بعد از آن و قبل از آن» تشبیه می کنند حال آنکه چنین چیزی میتواند همواره در زندگی ما وجود داشته باشد و خود ما هم متوجه نشویم. در این زمان که بیش از 16 سال از وبلاگ نویسی من می گذرد، غم ها، شادی ها، خوش گذرانی ها، خشم ها و احساسات مشابه به گونه ای تغییر کرده اند که گویی تلی از خاکستر را روی زمین ریخته باشیم و آنگاه بخواهیم یک قطره آب را از این تل خاکستر گذرانده و به زمین تشنه نفس خودمان برسانیم.این آب هیچ کارکردی نخواهدداشت جز آنکه آن تل خاکستر را بیدارکند تا مانع رسیدن این قطره آب به آن تن و روان تشنه ما شود.بگذریم...در پست قبلی گفتم روزی می رسد که تب و تاب جنگ روسیه و اوکراین را فراموش کنیم و خب بله! این اتفاق افتاد و این جنگ را از ذهن مردم به بازی های بزرگان و دولتمردان سپردیم و مردم را با چیزهای دیگری مثل درگیری اسرائیل و نیروهای نظامی مستقر در غزه و جنوب لبنان سرگرم می کنیم. دیگر خبری از آن فیلم هایی که به جنگ های جدید می پرداخت نیست و مثلا اوپنهایمر را می سازیم که راجع به چیزهای قدیمی تر باشد. هیچگاه معتقد نبوده و نیستم که جوایز اسکار به دلایل سیاسی داده می شود اما جایزه اسکار مثل بسیاری از جوایز تخصصی دنیا باعث جلب توجه نسبت به آن اثر می شود.دیگر وقتی به سینما می روم خیلی دکوپاژ و میزان نور و صدای فیلم نظرم را جلب نمی کند. می روم تا از آن خستگی روزمرگی قدری دور بشوم. گرچه هیچگاه از حدس زدن ادامه داستان خسته نمی شوم و همواره هم سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

امروز کمی بیش از چهارسال است که دوباره به خانه خودم یعنی وبلاگ بازگشته ام. این سالها در زندگی فردی، اجتماعی و سیاسی تحولات بسیارسریع و عمیقی روی من داشته به طوری که رفتارهایم را به نقل برخی، شبیه به پدرها کرده اما من همان نوجوان سال 1386 هستم که در آبان ماه اولین ورودم را به دنیای مجازی و نگارش در آن آغاز کردم. این روزها، دو سال و اندی است که همزیستی با یک بیماری را تجربه می کنیم. عبارتی که کلیشه آن انسان را به یاد طاعون و وحشت رسانه ای شده آن می اندازد (چون که ما آنجا که طاعونی ها را در فیلم های قرون وسطایی در یک محل می انداختند و خانه ها را آتش می زدند، نبودیم!)و اما اکنون در نهمین روز جنگ'>جنگ روسیه علیه اوکراین قرار داریم. جنگی که شاید همین سال دیگر هم مثل بسیاری چیزهای دیگر فراموش کنیم. شاید چندی دیگر به جای تیم شاختار دونتسک اوکراین بگوییم تیم شاختار دونتسک روسیه!«فرصت نمی کنم فیلم ببینم» شاید بیهوده ترین عبارت ممکن برای من باشد. فرصت را ایجاد نمی کنم که برگردم و فیلم ببینم و بتوانم از زندگی روزمره فرار کنم، با کاراکترها حرکت کنم، دکوپاژها را بتکانم و دوباره نوشتاری بر دیوار این خانه بیاویزم. اما خلاصه...جنگ همواره در طول تاریخ منافع زیادی به همراه داشته. حتی آن زمان که امثال ژاندارک می جنگیدند و نمی دانیم که آیا مردم به ژاندارک واقعا می بالیده اند یا اینکه یک بانوی دیگری در یکجایی نوشته ژاندارکی وجود داشته تا امروز با شگفتی بگوییم عجب! حتی ژاندارک هم که با آن وضع کشته شد یا جنگ های هخامنشیان، رومیان، و... همگی منافعی را برای هالیوود و ما داشته اند. پرده و قاب سینما نیاز دارد که روشن باشد. چرا؟ چون داخل سینما تاریک است. چون می خواهیم با رنگ های روشن، چشمان م سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

نوشته ای بر انیمیشن Coco 2017درواقع، تمامی کشورهای دنیا به دنبال گرامیداشت اسطوره ها و درصورت عدم وجود (یا جدیدالتاسیس بودن آن کشور) به دنبال اسطوره سازی برای خود هستند. در انیمیشن کوکو، مهم ترین اسطوره کسی نیست جز دلا کروز که فردی موزیسین بوده است. اگر فرض کنیم هرملتی به دنبال بزرگداشت اسطوره ها و مشاهیر خود است پس بد نیست به دوره ای بازگردیکه اساسا کشور به معنی دولت - ملت وجود نداشت؛ جایی که اسطوره ای هنوز تولیدنشده بود که بخواهد گرامیداشتی برایش انجام شود بلکه درآن زمان، افراد برای پرکردن این خلا به ایجاد خدایانی دست می زده اند. این خدایان معمولا به عنوان توتم یا هرآنچه که انسان از روی ترس یا محبت به چیزی روی می آورد و مناسکی را برای نزدیک شدن به او انجام می دهد جلوه می کنند. اکنون می خواهم ذهن خود را به مرزهای ایالات حدیدالتاسیس متحده امریکا بیاورید، جایی که پیشتر تمدن های بسیاری در پهنه خاک آنجا شکل گرفته بود و برخی از بومیان آنجا اکنون در قالب کشور مکزیک زندگی می کنند. سرخپوست ها نیز مناسک خاصی را در طول تاریخ برای دورکردن خشم خدایان خود و جلب رحمت آنها داشته اند.اما این مسئله را مطرح کردم تا اولا به این نکته اشاره کنم که انسان بدون موجودی الگو نمی تواند زندگی کند حتی اگر آن موجود الگو، ساخته ذهن خودش باشد. ثانیا می خواهم اسطوره ها را در حد خدایان درنظر بگیرید چنانکه بسی سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

نوشته ای درمورد فیلم Dunkirk اثر سال 2017بیش از یکسال از آخرین مطلبی که برای شما گذاشته ام می گذرد. در این یکسال تجربه های زیادی برای من در عرصه اجتماعی رخ داد و مرا از نوشتن بازداشت؛ نوشتارهایی که همواره با شما در میان می گذاشتم و این چنین می توانستم از اتاق کوچک خود با بسیاری از شما سخن بگویم. این یکسال دوری از فضای وبلاگ که شاید به عقیده برخی زیر چکمه های شبکه های اجتماعی، استخوان هایش در حال خردشدن است، باعث شده تا برخی از دوستانم مرا افسرده و با واژه هایی نظیر این بخوانند. اکنون که به خانه خود بازگشته ام و برای شما می نویسم قدری احساس بهتری دارم... اما برسیم به بحث اصلی... اساسا زمانی که بخواهیم فیلمنامه نویسی بیاموزیم، وجود یک قهرمان واحد برای فیلمنامه بسیاراهمیت دارد. داستان چیزی است که مسلما دارای فرازها و فرودها و گره ها و گره گشایی هایی است اما معمولا اساتید فیلمنامه نویسی این گونه پیشنهاد می کنند که قهرمان باید یک نفر باشد یا نهایتا چندنفر محدود. اما در فیلم دانکرک، شاهد آن هستیم که یک قهرمان وجود ندارد بلکه ملت انگلستان به عنوان قهرمان مطرح می شود.  کریستوفر نولان را احتمالا همه ما با فیلم های سینمایی بتمن می شناسیم گرچه نولان، کارگردانی مشهورتر از این حرف هاست که بخواهد صرفا در این فیلم منحصر شود اما گذار او از یک قهرمان یک نفره به نام بتمن به قهرمانی به نام ملت ا سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

قبل از اینکه بخواهم این نوشته را بنویسم بخشی از صحبت های آیزنهاور رئیس جمهور اسبق امریکا را گوش می کردم که می گفت امریکای زمان ریاست جمهوری اش از 4 جنگ بزرگ عبور کرده و پس از این بوده که با وجود خرابی ها، امریکا قدرتمندتر از همیشه به راهش ادامه داده است. او همچنین آرزوی امیدواری کرد که پس از این همه جنگ و دعوا، صلح در دنیا برقرار شود و مسائلی مانند فقر و بیماری ریشه کن گردد. زوتوپبا از همان ا سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

توی این چند وقتی که نبودم، تقریبا خبرهای سینمای ما و سینمای شان را دنبال می کردم. سایت های مختلفی، نظرات مختلفی می دهند. اخیرا با اتمام جشنواره گلدن گلوب، مقداری بحث ها داغ شده است. توصیه می کنم اقلا تیتر یک روزنامه بانی فیلم را حتما مطالعه کنید. این روزنامه فعلا تنها روزنامه ای است که هرروز اخبار سینمایی ارائه می دهد هرچند هیچ روزنامه ای دور از غرض ورزی نیست.جشنواره گلدن گلوب به پایان رسید، بیشترین جایزه به فیلم Les Miserables رسید. درحالی که شاید در پیش بینی ها فیلم Lincoln اسپیلبرگ پیشتاز بود ولی این فیلم تام هوپر بود که توانست سه گلدن گلوب را به دست آورد. ق سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

چگونه در 90 دقیقه آبروی هالیوود را ببریم؟ بررسی انیمیشن Brave داستانی ساده، تکراری و بدون خلاقیت. حتی در داخل این انیمیشن، سکانس های بسیاری از انیمیشن How to train your dragon را می بینیم. وقتی این انیمیشن، جایزه گلدن گلوب را از آن خودش کرد به شدت شگفت زده شدم.شاید بهتر باشد برای اسکار، به آچار فرانسه هالیوود یعنی تیم برتون دل خوش کنیم. از دیدی دیگر می توان داستان مخلوطی از How to train your dragon و Rango دانست. دو انیمیشنی که حرفی برای گفتن داشته اند. معمولا در فیلم های هالیوود و حتی انیمیشن هایشان، فیلم هایی که دارای حرف هستند، جدی ترند و صحنه های عاشقانه کمتری دارند. منظور سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

 بررسی انیمیشن ایرانی تهران 1500 وقتی فیلم را ندیده بودم و هفت اخیر را دیدم فکر کردم دیگر انیمیشن سازی ایران هم می تواند در اسکار شرکت کند. اما وقتی فیلم را دیدم مقداری نظرم عوض شد. البته قبل از اینها به یاد انیمیشن پینوکیو 3000 افتادم که بسیار شبیه به تهران 1500 است. حتی ربات هایش! انیمیشنی که توانسته بود با بودجه ای حدود 4 میلیون دلار ساخته شود به نظر می آمد که خیلی خرج نشده باشد. البته من نمیخوام که زحمات فراوان و قابل قدردانی آقای عظیمی را کوچک کنم ولی به نظر می آمد که بسیاری از مسائل کپی برداری شده بود. به هر حال به عنوان یکی از اولین کارهای سینمایی ایران سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

مگه جایگاهی هم داره؟دیروز در یک درخواستی از جانب جمال شورجه، از حوزه علمیه خواسته شده بود تا برای رفع مشکلات سینما وارد عرصه شود. این سخنان از جانب شورجه تعجبی ندارد اما برای سینمای ایران شاید یک مقدار تعجب آور باشد که چطور ممکن است حوزه علمیه و جماعت روحانیون به سینما بیایند و مشکل سینمای ایران به دست ایشان بازشود.اما ابتدا باید دید که مشکل سینمای ایران در کجاست؟به نظر می آید در سینمای ایران دو قشر وجود دارد. قشر اول که فیلم های ارزشی می سازند که در این قشر افرادی مانند ابوالقاسم طالبی، جمال شورجه و افرادی غیر از حمید بهمنی ها قرار دارند چراکه حمید سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب

قبل از اینکه بخواهم این نوشته را بنویسم بخشی از صحبت های آیزنهاور رئیس جمهور اسبق امریکا را گوش می کردم که می گفت امریکای زمان ریاست جمهوری اش از 4 جنگ بزرگ عبور کرده و پس از این بوده که با وجود خرابی ها، امریکا قدرتمندتر از همیشه به راهش ادامه داده است. او همچنین آرزوی امیدواری کرد که پس از این همه جنگ و دعوا، صلح در دنیا برقرار شود و مسائلی مانند فقر و بیماری ریشه کن گردد. زوتوپبا از همان ابتدا مثل بسیاری از فیلم های دیگر، ذهن انسان را به سمت لفظی شبیه یعنی اتوپیا جلب می کند. اتوپیایی که در آن درد و اندوهی نیست و همه در صلح و آرامش زندگی می کنند (پایان دا سینمای ما و سینمای شان...ادامه مطلب